انواع مش جراحی برای درمان فتق
آشنایی با مش جراحی و کاربرد آن در جراحی ترمیم فتق
فناوری در جهان به سرعت در حال پیشرفت است و حوزه پزشکی نیز از آن مستثنی نیست. تسکین و بهبودی سریع‌تر و زمان بستری کوتاه‌تر از مزایای پزشکی مدرن است. یکی از شایع‌ترین مشکلات سلامتی که بیشتر افراد به خصوص با افزایش سن با آن مواجه می‌شوند، بیماری فتق (هرنی) است. در این مقاله، مهمترین تکنیک درمان فتق یعنی استفاده از مش های جراحی معرفی خواهد شد. همچنین به بررسی انواع مش های جراحی مانند مش دوال (دولایه) و مش سه بعدی و تفاوت آن‌ها با یکدیگر می‌پردازیم.
فتق (هرنی) چیست و چگونه ایجاد می شود؟
ضعف در عضله و بافت‌های همبندی که ناحیه شکم را احاطه کرده‌اند، می‌تواند منجر به بیماری به نام فتق شود. منظور از فتق، بیرون زدن چربی یا اندام‌های شکمی مانند روده از دیواره بافت همبند (فاسیا) است. فتق می‌تواند هم در مردان و هم در زنان در هر سنی ایجاد شود. برخی از عوامل اصلی که ممکن است منجر به ایجاد فتق شود ضعف عضلات، بلند کردن وزنه‌های سنگین، افزایش فشار داخل شکمی، یبوست مکرر، سرفه‌های شدید، عوامل مادرزادی و غیره می‌باشد. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد بیماری فتق و انواع آن پیشنهاد میکنیم مقاله فتق چیست و چگونه درمان می شود؟ را مطالعه نمایید.
روش های درمان فتق (هرنی)
هنگامی که فتق تشخیص داده می‌شود، بیماران یا تحت نظارت دقیق قرار می‌گیرند تا از بدتر شدن فتق جلوگیری شود یا فتق را از طریق جراحی، ترمیم می‌کنند. جراحی‌های فتق معمولا توسط جراحان عمومی یا اورولوژیست‌ها انجام می‌شود. در این جراحی از محصولی به نام مش جراحی استفاده می‌شود.
جراحی ترمیم فتق با کمک مش جراحی یکی از متداول ترین عمل‌هایی است که در سراسر جهان انجام می‌شود. در جراحی ترمیم فتق از یک مش مصنوعی برای پوشاندن محل ایجاد فتق استفاده می‌شود تا از بازگشت مجدد آن جلوگیری کند.
مش جراحی چیست؟
از آنجا که فتق به دلیل ضعف در دیواره اندام ایجاد می‌شود، اگر ترمیم فقط با استفاده از بخیه انجام شود، این ضعف ممکن است همچنان وجود داشته باشد. به همین دلیل برای تقویت دیواره (فاسیا) و جلوگیری از عود مجدد فتق از مش جراحی استفاده می‌شود. مش جراحی یک وسیله پزشکی است که برای حمایت و پشتیبانی اضافی از بافت آسیب دیده در محل فتق استفاده می‌شود. طی جراحی فتق (هرنی)، مش جراحی در ناحیه آسیب دیده مانند شکم یا کشاله ران قرار می‌گیرد و با بخیه متصل می‌شود.
با گذشت زمان، بافت بیمار به طور معمول شروع به رشد در منافذ کوچک موجود در ساختار مش می‌کند و در عین حال دیواره عضلانی را تقویت می‌نماید. به این ترتیب از بدتر شدن وضعیت بیمار و عود مجدد بیماری جلوگیری می‌کند.
انواع متداول مش جراحی
۱-مش جراحی قابل جذب
انواع مختلفی از مش در جراحی فتق استفاده می‌شود. یک دسته از آن‌ها مش های قابل جذب هستند. مش های قابل جذب به مرور زمان تخریب شده و استحکام خود را از دست می‌دهند. به همین دلیل، برای حفظ استحکام به صورت طولانی مدت مناسب نیستند. برای ساخت این مش‌ها از پلیمرهای قابل جذبی مانند پلی گلیکولیک اسید یا پلی کاپرولاکتون استفاده می‌شود.
۲-مش جراحی غیر قابل جذب
دسته بعدی، مش های غیرقابل جذب هستند. این نوع مش، جذب بدن نمی‌شود و برای استفاده طولانی مدت طراحی شده است. اکثر مش های جراحی غیر قابل جذب از پلی پروپیلن ساخته شده‌اند. به مش‌های ساخته شده از پلی پروپیلن، پرولین مش گفته می‌شود. شرکت آسیا جراح پیشرو اولین تولیدکننده پرولین مش در ایران آماده خدمات رسانی به مراکز درمانی محترم است.
برای خرید پرولین مش با شماره های شرکت تماس حاصل فرمایید.
۳- مش دوال یا مش دولایه
جراحی ترمیم فتق ممکن است به صورتی انجام شود که مش به طور ناخواسته در تماس مستقیم با احشاء داخلی قرار بگیرد. این تماس می‌تواند باعث چسبیدن اندام به مش و به دنبال آن منجر به عوارض شدید شود. برای حل این مشکل مش های دولایه یا دوال طراحی شدند. مش های دوال دسته‌ای از مش های پلی پروپیلنی هستند که عمدتا با یک لایه از مواد نچسب همچون سیلیکون یا پلی تترا فلور اتیلن (PTFE) و یا در برخی موارد اسیدهای چرب قابل جذب، سلولز یا کلاژن پوشش داده می‌شوند. سازندگان ادعا می‌کنند که این پوشش‌ها از چسبندگی مش به بافت‌های اطراف جلوگیری می‌کنند.
شرکت آسیا جراح پیشرو محصول مش دولایه یا دوال مش را در سایزهای زیر تولید می‌کند:
- ۳۰*۲۰ سانتی‌متر
- ۱۵*۱۵ سانتی‌متر
- ۱۵*۱۰ سانتی‌متر (بیضی شکل)
- ۱۵*۱۰ سانتی‌متر
- ۱۵*۷.۵ سانتی‌متر
- ۱۱*۶ سانتی‌متر
۴- مش سه بعدی
نوع دیگری از مش های جراحی، مش های سه بعدی هستند. این مش ها برخلاف مش های معمولی که در ۲ بعد بافته شده‌اند، ۳ بعد دارند و حمایت از بافت را در صورت نیاز در حجم و ضخامت بیشتری فراهم می‌کنند. به همین دلیل از مش های سه بعدی برای پوشاندن محل تشکیل فتق در قسمت‌هایی مانند کشاله ران که ساختارهای دو بعدی توانایی پوشش دادن کامل این نواحی را ندارند، استفاده می‌شود. این مش نقص فتق را به صورت سه بعدی از بالا، پایین و مرکز پوشش می‌دهد. البته معمولاً مش های ۳ بعدی در جراحی‌های زیبایی و برای پرکردن حجم به کار می‌روند.
دوال مش چه تفاوتی با سینگل مش دارد؟
سینگل مش ها ساختار یکپارچه‌ای دارند که در هر دو طرف آن یکسان است؛ درحالی که دوال مش ها دارای دو وجه منحصر به فرد هستند. یک سمت آن‌ها ساختاری متخلل و قابل نفوذ دارد که مکان مناسبی برای کلونیزاسیون و رشد سلول‌های فیبروبلاست و تثبیت بافت می‌باشد. این سمت مش روی قسمتی که فتق ترمیم شده، قرار داده می‌شود تا دیواره عضلانی را تقویت کند. سمت دیگر مش های دولایه صاف، معمولاً غیر قابل جذب و غیر چسبنده است و امکان انتقال مایعات و تماس با احشاء اطراف بدون چسبندگی و آسیب را فراهم می‌کند. طبق این توضیحات، مش های دوال یا دولایه انتخاب بسیار مناسبی برای استفاده در جراحی‌هایی هستند که احتمال چسبندگی مش به بافت‌های داخلی بالاست.
مش جراحی باید چه ویژگی هایی داشته باشد؟
- از نظر شیمیایی خنثی
- پایداری شیمیایی در برابر مایعات و یون‌های داخل بدن
- عدم ایجاد التهاب و حساسیت
- استحکام مکانیکی کافی برای حفظ ساختار در بدن
- انعطاف پذیری کافی برای جایگذاری آسان
- قابل استریل
- اندازه منافذ مناسب
تفاوت پرولین مش منافذ ریز و منافذ درشت
همانطور که پیش از این اشاره شد، یک نکته مهم در طراحی مش، اندازه و شکل منافذ آن است. منافذ اجازه رشد عروق، فیبروبلاست‌ها و ماکروفاژها را می‌دهند. امروزه به خوبی ثابت شده است که اندازه منافذ یک عامل کلیدی در زیست سازگاری مش است.
هرچه اندازه منافد بزرگتر باشد، مش جراحی سبک تر خواهد بود. به طوری که یک مش سبک وزن، دارای منافذ بزرگ و یک مش سنگین، دارای اندازه منافذ کوچک می‌باشد. پس اندازه منافذ و راحتی بیمار با یکدیگر رابطه مستقیم دارند. مطالعات نشان داده است که هنگام استفاده از مش های سبک وزن (درصورت استحکام مناسب)، بیمار درد کمتری را تجربه می‌کند.
نکته بعدی که در تعیین اندازه منافذ می‌بایست به آن توجه کرد، نفوذ سلولی است. منافذ کوچکتر از ۷۵ میکرومتر ممکن است دسترسی عوامل ضد میکروبی و سلول‌های ایمنی میزبان به محل را مختل کنند. بنابراین، مواد را مستعد کلونیزاسیون باکتریایی و عفونت می‌کنند. چنین مش‌هایی به عنوان مش‌های منافذ ریز شناخته می‌شوند. اما مش‌های منافذ درشت (ماکرومتخلخل) اندازه منافذ بیش از ۷۵ میکرومتر دارند که این اندازه اجازه نفوذ ماکروفاژها، تشکیل عروق و یکپارچگی بافت را می‌دهد. همچنین با افزایش اندازه منافذ به ۱۰۰ میکرومتر تا ۳۰۰ میکرومتر، تشکیل ساختارهای عروقی جدید و یکپارچگی بافت بهبود می‌یابد.
نکته مهم اینکه افزایش اندازه منافذ میزان بهینه‌ای دارد و از میزانی بیشتر تاثیر عکس دارد و ساختار مش را دچار مشکل می‌کند. موارد ذکر شده بایستی با حفظ کامل استحکام در نظر گرفته شود. چرا که اگر مش استحکام مناسب را نداشته باشد، کارایی اصلی که همانا تقویت بافت همبند است دچار اشکال می‌گردد.
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.