آشنایی با پرولین مش ۱۵*۱۵ یا مش جراحی

پرولین مش یا به اصطلاح مش جراحی، محصولی بافته شده از نخ با جنس‌های مختلف می‌باشد که برای ترمیم فتق (هرنی) استفاده می‌شود. پرولین مش ها در سایزهای مختلفی طراحی و ساخته می‌شوند که یکی از پرکاربردترین سایزهای آن، پرولین مش ۱۵*۱۵ می‌باشد. پیش از توضیح درباره این محصول ابتدا مختصری به بیماری فتق، انواع و علل ایجاد آن می‌پردازیم و سپس با مش‌های جراحی بیشتر آشنا خواهیم شد.

فتق یا هرنی چیست؟

فتق عبارت است از ضایعه‌ای در دیواره اندام‌ها که در نتیجه ضعف یا پارگی این جداره‌ها ایجاد می‌شود. در این ضایعه توده‌ای پدیدار می‌شود که می‌توان آن را لمس یا مشاهده کرد. فتق‌ها گاهی کوچک و گاهی بزرگ هستند. گاهی فتق می‌تواند یک برجستگی بدون درد و ناراحتی باشد یا می‌تواند دردناک و آزاردهنده باشد به خصوص در هنگام انجام فعالیت‌های بدنی.

برای آشنایی بیشتر با این بیماری مقاله فتق چیست؟ چگونه درمان میشود؟ را مطالعه بفرمایید.

انواع فتق

شایع ترین انواع فتق عبارتند از:

• فتق کشاله ران (اینگوینال): در کشاله ران از سمت احشاء شکمی به سمت داخل کشاله ایجاد می‌شود.
• فتق ران (فمورال): در قسمت فوقانی ران / کشاله ران از سمت عضلات به سمت سطح پوست ایجاد می‌شود.
• فتق ناشی از برش جراحی: در محل برش جراحی و بیشتر در شکم اتفاق می‌افتد.
• فتق شکم: در دیواره عمومی شکم اتفاق می‌افتد.
• فتق ناف: در اطراف ناف رخ می‌دهد.
• فتق هیاتال: در داخل شکم در امتداد قسمت فوقانی شکم (دیواره دیافراگم) ایجاد می‌شود.

علل ایجاد و بروز فتق

در صورت وجود ضعف و پارگی در دیواره اندام‌ها و اعمال فشار از داخل آن اندام به دیواره، به مرور جداره باز شده و احشاء آن بخش، داخل این قسمت باز شده قرار می‌گیرند و حتی از آن عبور می‌کنند و به این ترتیب فتق ایجاد می‌شود.

این ضایعه گاهی از بدو تولد وجود دارد؛ اما بیشتر اوقات در سنین بالاتر رخ می‌دهد. هر عاملی که باعث افزایش فشار داخل اندام‌‌ها گردد، میتواند باعث ایجاد فتق شود. از جمله عوامل موثر در ایجاد فتق میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

• بلند کردن اجسام سنگین
• فعالیت و ورزش نامناسب
• سرفه یا عطسه مداوم
• چاقی
• تغذیه نامناسب
• اعمال فشار بیش از حد که موجب ضعیف شدن بافت همبند (دیواره) می‌شود.

مش جراحی چیست؟

مش جراحی بافتی توری مانند می‌باشد که از پلیمرهای زیست سازگار و غیر قابل جذب یا مواد قابل جذب و یا ترکیبی از هر دو ساخته می‌شود. جراح با توجه به ابعاد و محل ضایعه و سایر نکات مربوطه، بهترین و مناسب ترین مدل مش را برای جراحی ترمیم فتق انتخاب و استفاده می‌کند.

چه موادی برای ساخت مش جراحی استفاده می شود؟

در گذشته مش های جراحی از نخ‌های پلی استری تولید و با نام مرسلین عرضه می‌گردید. این مش‌ها انعطاف پذیری بالا و استحکام متوسطی داشتند. اما به مرور زمان نخ‌های مونوفیلامنت (تک رشته) تولید شده از پلی پروپیلن خالص با گرید مناسب که به نام پرولین مش نامگذاری شدند، جایگزین نخ‌های پلی استری شدند.

پلی پروپیلن،  سازگاری بیشتری با بدن دارد و کمترین میزان حساسیت بافتی را به وجود می‌آورد. از طرفی پلی پروپیلن مقاومت شیمیایی بیشتری داشته و نسبت به مرسیلن در مقابل ترکیبات شیمیایی خون و ترشحات، ماندگاری و استحکام بیشتری خواهد داشت.

برای کسب اطلاعات تکمیلی در مورد مش های جراحی، مقاله انواع مش جراحی برای درمان فتق را مطالعه کنید.

چرا جراحان در عمل ترمیم فتق از پرولین مش استفاده می کنند؟

دلیل اصلی استفاده جراحان از پرولین مش، کاهش خطر بروز مجدد فتق است. بازگشت فتق، شایع ترین عارضه جراحی ترمیم فتق قبل از اختراع مش‌ها بود. در حالیکه پس از استفاده گسترده از مش‌های جراحی، بازگشت فتق به شدت کاهش پیدا کرد. پرولین مش با ارائه خواص مکانیکی مشابه فاسیا و تاندون از تشکیل مجدد فتق جلوگیری می‌کند.

انواع پرولین مش ها

با توجه به احتمال ایجاد فتق در اندام‌های مختلف و اندازه‌های مختلف این ضایعه، پرولین مش ها در اندازه‌های متنوعی تولید می‌شوند تا از هر سایز در مورد خاص خود با توجه به نظر جراح، استفاده شود.

به طور کلی بیشترین سایزهایی که توسط اکثر شرکت‌ها تولید می‌شوند عبارتند از:

• پرولین مش ۱۱*۶
• پرولین مش ۱۵*۷.۵
• پرولین مش ۱۵*۱۰
• پرولین مش ۱۵*۱۵
• پرولین مش ۳۰*۳۰
• پرولین مش شیاردار ۱۳.۵*۶

که البته سایزهای دیگر با توجه به نیاز مشتریان توسط شرکت‌های مختلف تولید می‌شود. برای خرید پرولین مش با سایز دلخواه با شماره‌های شرکت آسیا جراح پیشرو تماس بگیرید.

جهت مشاهده تمام سایزهای پرولین مش های تولیدی AJP اینجا کلیک کنید

شایع ترین نوع فتق

در میان انواع فتق، فتق اینگویینال یا کشاله ران شایع ترین نوع می‌باشد. با توجه به تعداد این نوع فتق و با توجه به سایز پرولین مش مورد استفاده در این نوع فتق که پرولین مش ۱۱*۶ می‌باشد، پرمصرف ترین سایز پلی پروپیلن مش این سایز خواهد بود.

نوعی از پرولین مش که در اندازه ۶ در ۱۳.۵ سانتی متر تولید می‌شود و در وسط شیاری دارد که برای دوطرف کورد (طناب) اینگوئینال طراحی شده نیز برای ترمیم فتق کشاله ران استفاده می‌شود که به آن لیختن اشتاین هم گفته می‌شود.

پرولین مش دوال (دو لایه) برای کاهش چسبندگی

در برخی موارد محل هرنی در تماس با احشاء شکمی می‌باشد و با توجه به بافت توری مانند مش جراحی پس از ترمیم در صورت استفاده از آن احتمال ایجاد چسبندگی بین اعضای داخلی و به خصوص دیواره زیاد می‌باشد.

برای جلوگیری از این مشکل یک لایه ماده نچسب (Barrier) به یک طرف پرولین مش اضافه می‌گردد تا هنگام تماس با اعضای داخلی مانند یک سد از چسبندگی جلوگیری نماید. این نوع مش اصطلاحا با نام مش جراحی دو لایه (مش دوال-Dual Mesh) معروف می‌باشد و عمدتا برای لایه محافظ از سیلیکون گرید پزشکی و یا PTFE (تفلون پزشکی) استفاده می‌گردد.

مش های قابل جذب

با پیشرفت تکنولوژی و افزوده شدن مواد قابل جذب زیست سازگار و استفاده از آن‌ها در نخ‌ها و ایمپلنت‌ها، مش جراحی نیز از این قاعده مستثنا نماند و توسط برخی از کمپانی‌ها به صورت قابل جذب تولید شد. البته باید توجه داشت که این نوع از مش برای همه موارد هرنی قابل استفاده نبوده و با صلاحدید جراح استفاده می‌شود.

خواص مکانیکی پرولین مش های ۱۵*۱۵

استحکام

همان طور که گفته شد مش‌ها ساختارهایی هستند که برای ترمیم فتق استفاده می‌شوند. این مش‌ها برای ممانعت از تشکیل مجدد فتق باید در محل موردنظر استحکام و مقاومت کافی ایجاد کنند؛ بنابراین نوع بافت و استحکام مش بسیار حائز اهمیت می‌باشد.

از طرفی مش جراحی را از تعداد زیادی رشته نخ با استفاده از دستگاه‌های خاصی می‌بافند تا تمامی رشته‌های نخ در هم تنیده شوند و بافت یکنواختی را به وجود آورند. این بدان منظور است که چنانچه در محل بافت صدمه، سوراخ و ضایعه‌ای به وجود آمد به تمام بافت انتشار نیابد و قسمت‌های دیگر بافت، استحکام و شکل خود را حفظ نمایند.

انعطاف پذیری

از سوی دیگر چون مش‌ها در داخل نسج و در تماس با بافت همبند قرار می‌گیرند، می‌بایست از نرمی و انعطاف پذیری مناسبی برخوردار باشند. مرسلین مش همانطور که اشاره شد به دلیل چند رشته بودن نخ، انعطاف خوبی دارد؛ اما در مورد پرولین مش (پلی پروپیلن مش)، بافت و نوع آن به دلیل تک رشته و سخت تر بودن نخ، اهمیت بالایی پیدا می‌کند.

ابعاد حفره ها

علاوه بر استحکام بافت اندازه حفره‌های داخل بافت نیز بسیار اهمیت دارد؛ زیرا اگر این سوراخ‌ها خیلی کوچک باشند، سبب ایجاد کلونی باکتریایی و به دنبال آن عفونت می‌شوند. بنابراین حفره‌ها می‌بایست تا حد قابل قبولی درشت باشند تا هم انعطاف قابل قبولی ایجاد کنند و هم خطر ایجاد عفونت را کاهش دهند.

نتیجه کلی این است که هر چه مش جراحی از تعداد رشته نخ بیشتر با تراکم کمتر و انعطاف پذیری بیشتری بافته شده باشد از کیفیت بالاتری برخوردار خواهد بود. همچنین هر قدر قطر نخ و ضخامت بافت کمتر باشد، پرولین مش کیفیت بالاتری دارد.

چرا از پرولین مش های AJP استفاده کنیم؟

در میان مش‌های جراحی، پرولین مش (پلی پروپیلن مش) بیشترین کاربرد و مصرف را دارد؛ زیرا:

• در عمده جراحی‌های ترمیم فتق (هرنی) قابل استفاده می‌باشند.
• بیشترین سازگاری را با نسوج و بافت‌ها دارند.
• بیشترین مقاومت را در برابر ترکیبات شیمیایی خون و ترشحات بافتی دارند.
• خواص مکانیکی مناسبی دارند.
• مقرون به صرفه هستند.
• در سایزهای متنوع در دسترس است.

اهمیت انتخاب سایز مناسب پرولین مش

تنوع سایز پرولین مش ها به دلیل آن است که ساختار آن‌ها از تعداد زیادی رشته‌ نخ تشکیل شده است. بنابراین حتی الامکان باید از برش زدن آن در محیط جراحی خودداری کرد.

برش پلی پروپیلین مش باعث می‌شود تا تعداد زیادی رشته نخ از بافت مش جدا شده و در محیط عمل و گاها در موضع جراحی پخش شود. وجود تعداد زیادی رشته نخ در موضع جراحی ممکن است خطرناک باشد؛ چرا که آنها به عنوان جسم خارجی عمل کرده و واکنش و حساسیت بافتی به وجود می‌آورند.

توصیه بر این است که از سایزهای مناسب پرولین مش استفاده شود تا احتیاج به برش دادن آن نباشد. چنانچه مجبور به تغییر سایز آن شدید، حتما می‌بایست پرولین مش را دور از محیط عمل بریده، سایز آن را تنظیم کنید و مش را با سرم شستشو بشویید تا نخ‌های برش خورده، کاملا دور از محل عمل از مش جدا شوند.

روش استفاده از پرولین مش ۱۵*۱۵ و سایر مش های جراحی

• ابتدا بر اساس محل جراحی و اندازه ضایعه، سایز مش جراحی توسط جراح تعیین می‌گردد.
• پس از باز نمودن محل جراحی و رسیدن به ضایعه و ترمیم بافت، پلی پروپیلین مش را روی میز جراحی باز کرده و پس از شستشو با سرم فیزیولوژی در اختیار جراح قرار می‌دهند.
• مش جراحی روی محل ضایعه که ترمیم شده پهن می‌شود تا به طور کامل سطح ضایعه پوشش داده شود. سپس برای ثابت کردن پرولین مش روی سطح از بخیه که معمولا نخ پلی پروپیلن می‌باشد، استفاده می‌شود. بسته به محل مش و صلاحدید جراح، بخیه در فواصل مختلف به صورت تک تک به بافت زیرین متصل می‌گردد.
• البته ممکن است برای ثابت کردن پرولین مش و یا سایر مش‌های جراحی با صلاحدید جراح از بخیه‌های دیگر همچون نایلون و یا حتی بخیه قابل جذب استفاده شود.
• همچنین در جراحی‌های لاپاراسکوپی ترمیم هرنی که دسترسی و بخیه زدن سخت می‌باشد از بخیه‌ های فلزی (استپلرهای مخصوص) به نام Tacker استفاده می‌شود.